டூப்ளிகேட்

கையில் வீட்டுச் சாவி இல்லாமல் நான் கடந்த ஒரு வாரமாக மிகுந்த சிரமத்துக்குள்ளாகி விட்டேன். அலுவலகத்திலிருந்து சீக்கிரமே வீட்டுக்கு வந்து விட்டால், அடுத்த நண்பன் வரும் வரையில் வெளியே உட்கார்ந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். சாயங்கால வாக்கிங் வரும் பொமரேனியன்களெல்லாம் என்னை விசித்திரமாகப் பார்த்துச் செல்லும். நான் மட்டும் தனியே வீட்டிலிருக்கையில், மதிய சாப்பாட்டிற்கு வெளியே சென்றவன், பர்கரை (Burger) உள்ளே தள்ளிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதுதான் யோசித்தேன், சாவியில்லாமல் எப்படி வீட்டினுல் செல்வது? நண்பர்களுக்கு கால் செய்து, (நல்ல வேளை செல்பேசியை எடுத்துக்கொண்டு வந்திருந்தேன். செல்பேசி இல்லையேல் எனக்கு சில் சமயங்களில் என் நம்பரே மறந்துவிடும்), அவர்கள் வரும் வரை கடையிலே உட்கார்ந்திருந்து மேலும் பல ஐட்டங்களை உள்ளே தள்ளிக் கொண்டிருந்தேன்.

இன்று ஒரு முடிவாக, என் நண்பனிடம் சாவி வாங்கிக் கொண்டு, மாற்றுச் சாவி (டூப்ளிகேட்) போடுவதற்கு, கடையை விசாரித்து சென்றேன், மாற்றுச்சாவி போடும் வரை என்ன செய்வது, கொடுத்துவிட்டு வீட்டிற்கு சென்று விடலாமா, அல்லது இங்கேயே சுற்றிக்கொண்டிருக்கலாமா என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். கடைக்காரன் கையில் சாவிக்கொத்தோடு என்னைப் பார்த்ததும், ‘ஹவ் மெனி?’ என்றான், நான் ‘ஒன்.ஒன்லி ஒன்’ என்றேன். வேகமாக வெளியே வந்தவன், நான் எவ்வளவு நேரமாகும் என்று கேட்பதற்குள், சாவியை வாங்கி, ஒரு மெஷினில் பொருத்தினான், அவனிடமிருந்த ‘fresh’ சாவி ஒன்றை எடுத்து, அதற்கு பக்கத்தில் பற்கள் நிறைந்த ஒரு வீல் (wheel) லில் பொருத்தினான், நான் வாய்பிளந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் 10 நொடிகளில், அவன் அருகிலிருந்த ஒருவனிடம் ‘சிங் மங் சங் பங்’ என்று பேசிக் கொண்டே, டூப்ளிகேட் சாவியை ரெடி செய்தான்.அதற்குள்ளாகவா? இவ்வளவு எளிதா? என்று அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளாமல் இருந்த நான், அப்பவும் நம்பவில்லை, இது எங்கே திறக்கப் போகிறது என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். பரவாயில்லை, திறக்க முடிகிறது.

டெக்னாலஜி? அல்லது டூப்ளிகேட் செய்வது இவ்வளவு எளிதா?